Gefeliciteerd! Je hebt een "Easter egg" ontdekt!
Molly
Sorry voor de slechte kwaliteit van de foto's; ik heb een oude televisie-opname moeten gebruiken...
Als ik jullie vraag naar films over mensen met een handicap, zullen de meesten aankomen met titels als Rain Man en Le Huitième Jour. Er bestaan er echter nog andere, die minder bekend, maar net zo goed het bekijken waard zijn. Eén van die films is Molly, een film over een dame met autisme en een mentale beperking.
Buck McKay heeft het allemaal prima voor elkaar: een knappe vriendin, hooggeplaatste vrienden, een toffe job, kortom: een gemakkelijk leven. Dat hij een autistische zus heeft die in een instelling verblijft, verzwijgt hij gemakshalve - voor de anderen, maar ook voor zichzelf. Als de instelling echter moet sluiten wegens het intrekken van subsidies, moet Buck zijn zus Molly (heel mooi vertolkt door Elisabeth Shue) in huis nemen.
Met tegenzin haalt Buck Molly op uit de instelling, en maakt hij kennis met haar speciale vriend Sam, een man met een leerstoornis. Molly zet Bucks leven algauw flink op z'n kop: reeds tijdens de rit naar huis krijgt hij de politie op zijn dak, en mede door Molly's toedoen verliest hij zijn werk.
En dan wordt Molly uitgekozen voor een experimentele behandeling...
Het verdere verhaal (opgelet: bevat spoilers)
Molly's hersenen reageren positief op de behandeling en ze begint flink te "verbeteren": ze leert effectief nieuwe dingen en ofschoon haar autisme niet helemaal verdwijnt, wordt ze toch gemakkelijker in de omgang - mensen kunnen met haar praten, en ze krijgt romantische gevoelens voor Sam. Maar dan begint Molly's lichaam de behandeling af te stoten, en de dokters waarschuwen Buck dat Molly haar vaardigheden wel eens terug zou kunnen verliezen. Buck wil dit niet aanvaarden, maar de Biologie is onverbiddellijk en Molly wordt effectief weer haar vroegere zelf.
Molly krijgt een plaats in een andere instelling toegewezen. Op de dag van de Grote Verhuis brengt Buck haar echter niet naar de instelling, maar naar zijn eigen huis, waar hij een kamer voor zijn zus ingericht heeft - wat aangeeft dat hij haar eindelijk aanvaardt zoals ze is.
Het is niet eenvoudig Molly's beperkingen te omschrijven, want ze maakt een hele evolutie door.
Het staat buiten kijf dat Molly autistisch gedrag vertoont: ze heeft een hele hoop schoenen die ze echter niet draagt, maar steeds opnieuw netjes rangschikt. Ze trekt zich terug in een eigen wereld, waarin bepaalde scenes van klassieke films een grote rol spelen, en ze bekijkt die scenes dan ook steeds opnieuw. Enkel haar vriend Sam weet tot op zekere hoogte tot haar door te dringen.
Heeft Molly een mentale handicap? Dat is al wat moeilijker te bepalen. Ze kan immers lezen (in de instelling leest ze Sam voor) en onthoudt allerlei zinnen die ze op televisie hoort, die ze er vervolgens op onverwachte momenten weer uitfloept - wat overigens nog een autistisch symptoom is.
Als de behandeling aanslaat, evolueert Molly enorm, maar bepaalde autistische kenmerken blijven bestaan. Ze neemt de dingen bijvoorbeeld letterlijk op (als Buck haar uitlegt dat een honkbalspeler "binnen" is, vraagt ze "waarbinnen?") en ze verbaast zich over het feit dat mensen zich niet altijd gedragen naar hun gevoelens.
Als Sam en Molly gevoelens voor elkaar krijgen, doorloopt Molly in sneltreintempo verschillende stadia van typisch tienergedrag: ze maakt zich uitvoerig op voor een afspraakje, wordt boos op de dokter omdat ze jaloerse gevoelens krijgt, en probeert Sam op nogal klungelige wijze te verleiden.
Eén van de kernscenes van de film is de scene waarin Buck Molly de fiets op duwt, ondanks haar protesten (Molly is op dit moment terug aan het "achteruitgaan"). Molly valt, en algauw komen de dokters en Sam aangelopen en ze vragen aan Buck wat hij in godsnaam aan het doen is. Buck roept uit dat ze zál fietsen, en dat hij niet wil dat ze "weer een plant wordt". Hierop geeft Sam Buck een klap, en waarschuwt hij hem dat nooit meer te zeggen - over niemand.
Achteraf heeft Buck een gesprek met Molly, waarin ze hem zegt dat ze ondanks haar regressie nog steeds een persoon zal zijn, alleen maar een beetje anders.
Een andere sleutelscene speelt zich ook af terwijl Molly terugkeert naar haar vroegere zelf. Ze vertelt Sam dat ze heel bang is om achteruit te gaan, en vertelt hem dat hij maar beter een andere vriendin zoekt. Sam weigert, en vertelt haar dat hij steeds zal weten dat, hoe ze ook achteruit gaat, het haar persoonlijkheid is die hij steeds zal zien.
Zodus, iedereen naar de videotheek dan maar, en de film afspelen in alle scholen? Nou, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Molly slechte kritieken krijgt, althans van de "officiële" critici (ik heb eens gekeken op RottenTomatoes. Onder de meningen van de leden zijn er verhoudingsgewijs meer goede beoordelingen dan aan de officiële kant). Een veelgehoorde klacht is dat de film veel clichés gebruikt. Sommigen zeggen dat Elisabeth Shue slecht acteert. Ik vind haar juist heel geslaagd. Okee, ieder zijn eigen mening natuurlijk, maar eerlijk gezegd vraag ik me af of de mensen die haar acteerwerk bekritiseren ooit een kernautist "van dichtbij" gezien hebben. Overigens is de vraag of Molly een typische autist/persoon met een mentale handicap is, eigenlijk niet eens zo relevant, aangezien iedere autist anders is.
Soms is de film wat bij de haren gesleurd. Dat Molly in een vol stadion perfect kan verstaan wat de trainer op het speelveld tegen de scheidsrechter zegt, lijkt me wat overdreven, zelfs voor een autist.
Toch vind ik Molly een heel mooie film, met een positieve boodschap aan de kijkers. Dat Molly nogal "expliciete" symptomen vertoont in verschillende graden van autisme, maakt de film gemakkelijker verteerbaar en universeler van opzet, en het lijkt me dan ook een goede film voor op school... of lekker onderuitgezakt in je favoriete zetel.